Medisch gebruik van dimethylsulfoxide (DMSO).

DMSOis een heldere, geurloze vloeistof, goedkoop geproduceerd als bijproduct van de papierindustrie. Het is in de VS algemeen verkrijgbaar als oplosmiddel, maar het medische gebruik ervan is momenteel door de FDA beperkt tot de palliatieve behandeling van interstitiële cystitis en tot bepaalde experimentele toepassingen. Cutane manifestaties van sclerodermie lijken te verdwijnen (zij het op dubbelzinnige wijze) na plaatselijke toepassingen van hoge concentraties dimethylsulfoxide. Een beperkt aantal kleine klinische onderzoeken geeft aan dat intraveneuze DMSO nuttig kan zijn bij de behandeling van amyloïdose, mogelijk door amyloïdeafzettingen uit weefsels in de urine te mobiliseren. Dermale toepassing vandimethylsulfoxidelijkt een snelle, tijdelijke pijnverlichting te bieden bij patiënten met artritis en bindweefselletsel. Claims over ontstekingsremmende effecten of versnelling van de genezing zijn momenteel echter ongegrond. Er is geen bewijs dat DMSO de progressie van degeneratieve gewrichtsaandoeningen kan veranderen, en om deze reden kan dimethylsulfoxide alleen worden overwogen voor palliatieve behandeling en niet met uitsluiting van standaard ontstekingsremmende middelen. De veiligheid van DMSO in combinatie met andere geneesmiddelen is niet vastgesteld; Er zijn neurotoxische interacties met sulindac gemeld. Bij proefdieren is intraveneus DMSO even effectief als mannitol en dexamethason bij het omkeren van hersenoedeem en intracraniale hypertensie. Een eerste klinische proef bij 11 patiënten lijkt deze laatste toepassing te ondersteunen. DMSO verbetert de diffusie van andere chemicaliën door de huid, en om deze reden worden mengsels van idoxuridine en DMSO gebruikt voor de plaatselijke behandeling van herpes zoster in Groot-Brittannië. Bijwerkingen op DMSO komen vaak voor, maar zijn meestal gering en houden verband met de concentratie DMSO in de medicatieoplossing. Bijgevolg kunnen de meest voorkomende bijwerkingen, zoals huiduitslag en jeuk na aanbrengen op de huid, intravasculaire hemolyse na intraveneuze infusie en maag-darmklachten na orale toediening, grotendeels worden vermeden door meer verdunde oplossingen te gebruiken. In de meeste klinische onderzoeken met DMSO zijn niet de componenten van het experimentele ontwerp opgenomen die nodig zijn voor een objectieve, statistische evaluatie van de werkzaamheid. Gerandomiseerde vergelijkingen tussen DMSO, placebo en bekende actieve behandelingen werden zelden voltooid. Voor de definitieve goedkeuring van plaatselijk DMSO voor de behandeling van reumatische aandoeningen in het bijzonder zal een gerandomiseerde vergelijking in meerdere centra nodig zijn tussen hoge en lage concentraties vanDMSOen een oraal actief, niet-steroïde ontstekingsremmend middel.