Medisch gebruik van dimethylsulfoxide (DMSO).
DMSOis een heldere, geurloze vloeistof, goedkoop geproduceerd als bijproduct van de papierindustrie. Het is in de VS algemeen verkrijgbaar als oplosmiddel, maar het medische gebruik ervan is momenteel door de FDA beperkt tot de palliatieve behandeling van interstitiële cystitis en tot bepaalde experimentele toepassingen. Cutane manifestaties van sclerodermie lijken te verdwijnen (hoewel dubbelzinnig) na plaatselijke toepassingen van hoge concentraties dimethylsulfoxide.
Een beperkt aantal kleine klinische onderzoeken geeft aan dat intraveneuze DMSO van nut kan zijn bij de behandeling van amyloïdose, mogelijk door amyloïdeafzettingen uit weefsels in de urine te mobiliseren. Dermale toepassing vandimethylsulfoxidelijkt snelle, tijdelijke verlichting van pijn te bieden bij patiënten met artritis en bindweefselletsel. Echter, claims voor ontstekingsremmende effecten of versnelling van genezing zijn momenteel onterecht.
Er is geen bewijs dat DMSO de progressie van degeneratieve gewrichtsziekte kan veranderen en om deze reden kan dimethylsulfoxide alleen worden overwogen voor palliatieve behandeling en niet met uitsluiting van standaard ontstekingsremmende middelen. De veiligheid van DMSO in combinatie met andere geneesmiddelen is niet vastgesteld; neurotoxische interacties met sulindac zijn gemeld. Bij proefdieren is intraveneus DMSO even effectief als mannitol en dexamethason bij het omkeren van cerebraal oedeem en intracraniële hypertensie. Een eerste klinische proef bij 11 patiënten lijkt deze laatste toepassing te ondersteunen. DMSO verbetert de diffusie van andere chemicaliën door de huid en om deze reden worden mengsels van idoxuridine en DMSO gebruikt voor plaatselijke behandeling van herpes zoster in het Verenigd Koninkrijk. Bijwerkingen op DMSO komen vaak voor, maar zijn meestal klein en gerelateerd aan de concentratie DMSO in de medicatieoplossing. De meest voorkomende bijwerkingen, zoals huiduitslag en jeuk na toediening op de huid, intravasculaire hemolyse na intraveneuze infusie en maag-darmklachten na orale toediening, kunnen dan ook grotendeels worden vermeden door het gebruik van meer verdunde oplossingen.
De meeste klinische onderzoeken van DMSO hebben niet de componenten van het experimentele ontwerp opgenomen die nodig zijn voor objectieve, statistische evaluatie van de werkzaamheid. Gerandomiseerde vergelijkingen tussen DMSO, placebo en bekende actieve behandelingen werden zelden voltooid. Definitieve goedkeuring van topische DMSO voor de behandeling van met name reumatische aandoeningen vereist een multicenter, gerandomiseerde vergelijking tussen hoge en lage concentraties vanDMSOen een oraal actief, niet-steroïde ontstekingsremmend middel.
